Życiorys Ks. Biskupa Czesława Lewandowskiego 
Urodził się 15 VIII 1922 r. w Kole (Wielkopolska). Był trzecim z siedmiorga rodzeństwa. Do wybuchu wojny w 1939 r. ukończył szkołę podstawową i cztery klasy dawniejszego gimnazjum. W okresie okupacji nie miał możliwości kontynuowania nauki, lecz musiał pracować. Po wojnie, w lipcu 1945 r. uzyskał świadectwo dojrzałości i od października tegoż roku rozpoczął studia we włocławskim Wyższym Seminarium Duchownym. Ukończył je otrzymując święcenia kapłańskie 18 VI 1950 r. z rąk biskupa Karola Radońskiego. Pierwszą placówką duszpasterską był Lubraniec, gdzie pełnił obowiązki wikariusza i prefekta. Po dwóch latach został przeniesiony do Sieradza i pracował tam jako wikariusz do roku 1955. Stamtąd wyjechał na studia, które ukończył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w roku 1958 uzyskaniem magisterium z zakresu teologii moralnej. Powierzono mu stanowisko ojca duchownego w Niższym Seminarium Duchownym we Włocławku oraz naukę religii w innych szkołach włocławskich. W 1961 r., gdy Niższe Seminarium zostało zlikwidowane przez władze państwowe, został przeniesiony do Kalisza na stanowisko kapelana szpitala. W tym czasie prowadził również katechizację wśród dzieci i młodzieży. W 1965 r. otrzymał nominację na ojca duchownego Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. Pełnił tę funkcję do czerwca 1973 r.
Ks. Czesław Lewandowski został mianowany biskupem tytularnym fidolomeńskim i pomocniczym włocławskim w dniu 16 lutego 1973 r. Wyświęcony na biskupa w dniu 1 kwietnia 1973 r. w katedrze włocławskiej. Jego konsekratorem był Prymas Polski Kardynał Stefan Wyszyński. Dewizą biskupią stały się słowa: „In Domino Speravi”. Funkcję biskupa pomocniczego pełnił do 6 grudnia 1997 r., kiedy to przeszedł na zasłużoną emeryturę.
Przez dwadzieścia cztery lata służył w diecezji włocławskiej jako biskup pomocniczy u boku trzech kolejnych ordynariuszy: bpa Jana Zaręby, bpa Henryka Muszyńskiego i bpa Bronisława Dembowskiego. Był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Powołań Duchownych i Podkomisji ds. Seminariów Duchownych oraz Komisji ds. Duchowieństwa. Na terenie diecezji włocławskiej pełnił bp Lewandowski, oprócz funkcji wikariusza generalnego, również funkcję przewodniczącego wielu komisji diecezjalnych, a zwłaszcza rady kapłańskiej, rady duszpasterskiej i kolegium konsultorów. Zajmował się przez lata formacją duchową kapłanów, życiem zakonnym w diecezji oraz świeckimi pracownikami kościelnymi. Przewodniczył komisji misyjnej, komisji ds. sanktuariów oraz prowadził diecezjalną komisję synodalną II Polskiego Synodu Plenarnego. A więc w kręgu zainteresowań księdza biskupa leżało wszystko, co dotyczy powołań do stanu duchownego, ich formacji w seminarium i życia kapłańskiego.
Niewątpliwie do największych i fizycznie najtrudniejszych przedsięwzięć duszpasterskich, w jakich uczestniczył bp Czesław Lewandowski, należała jego obecność w latach 1974-75 w poszczególnych 260 parafiach diecezji włocławskiej w okresie nawiedzenia kopii Obrazu Jasnogórskiego. Prawie w każdej parafii głosił homilię, przewodniczył uroczystościom i celebrował Eucharystię. Były to podnoszące na duchu doświadczenia wiary i pobożności ludzi tamtych czasów.
To, co z działalności biskupiej dało się ująć w liczbach, sam biskup Czesław skrzętnie odnotował w czterech grubych brulionach. I tak: 565 wizytacji w parafiach, czyli średnio biorąc w każdej był przynajmniej dwa razy; 195.225 osobom udzielił sakramentu bierzmowania; 469 alumnom udzielił święceń diakonatu, a 87 – święceń kapłańskich; sześciokrotnie uczestniczył w udzielaniu święceń biskupich. Nie da się bowiem uchwycić, a tym bardziej „ocenić efektów” jego osobistej modlitwy. Nie da się „zmierzyć” owoców godzin spędzonych w konfesjonale, wśród chorych, ani tego, co zrodziło się, zostało w duszach ludzkich dzięki szczeremu słowu, życzliwości, duchowemu wsparciu. Katedra włocławska, a zwłaszcza konfesjonał, stał się dla Księdza Biskupa drugim miejscem, gdzie każdego wieczoru, długo przed nabożeństwem, można go było zastać jako spowiednika, dopóki starczyło mu sił fizycznych. Kiedy nie mógł już przychodzić do katedry, penitenci umawiali się na spowiedź w biskupim domu. W ostatnich latach swojego życia bp Czesław Lewandowski oddał się więc temu, co w kościelnym informatorze wymienił jako swoje umiłowanie… konfesjonał.
W wyniku postępującej w ostatnim czasie choroby stopniowo opadał z sił. Trwały coraz częstsze wizyty w szpitalu, aż do tej ostatniej w szpitalu włocławskim, gdzie zmarł w niedzielę 16 sierpnia 2009 r., dzień po swoich 87 urodzinach. 

/Oprac. na podst. księgi pamiątkowej pt. "W Panu złożyłem nadzieję", ku czci Biskupa Czesława Lewandowskiego w 80. rocznicę urodzin/

za www.diecezja.wloclawek.pl/